IC 75 jaar Gala feest

11 november 2006

Een rapportage van achter de schermen

De 115 aanwezigen werden in de hal van Jan Tabak vanaf 17.30 opgevangen door tournament director Mark Kingsford en scheidsrechter Blinda, een meesterlijke rol van Martin Koek, die een voor iedere coryfee aangepaste scherts in petto had. De binnentredende gast liep nadrukkelijk op tegen de grote wedstrijdtafel van het Welcome Home Tennis Tournament, die er voor de aandachtige waarnemer precies zo uitzag als op de uitnodiging. De feestelijk aangeklede menigte mocht echter niet doorlopen, het inschrijfgeld voor het tennistoernooi moest betaald worden, net zoals vroeger in het echt, en men kreeg in de hal de eerste drankjes aangereikt.

Gezeten op de scheidsrechterstoel bracht voorzitter Mark Koevermans, na enkele anekdotes over hem overkomen scheidsrechterlijke dwalingen, een toast uit op het 75-jarig jubileum van de IC. Sommigen begonnen wat te mopperen, een enkel gezicht bewolkte nog meer, toen werd aangekondigd dat er spelletjes gespeeld moesten worden. Was dit nu het ultieme feest waar men zich zo op had verheugd? Toen gaf de toernooidirecteur het sein, dat men naar de ‘kleedkamers’ mocht vertrekken. De dames eerst, sinds de Titanic een omineuze actie. Voor deze gelegenheid was het vergadercentrum van Jan Tabak door een team van acht geroutineerde professionals omgetoverd tot een tennisclubhuis met twee kleedkamers, een bestuurskamer met open haard en fauteuils, een perscentrum, een seniorloungs, een players restaurant en een players lounge. Er was grote aandacht besteed aan de kleinste details: in de kleedkamers, stijl 1930, kon je een douche zien met witte tegeltjes, kleedrekken en houten banken, massagetafels, medicijnkasten, postertjes, oude rackets en alle attributen die je maar in een kleedkamer kunt tegenkomen. De bestuurskamer was ingericht als grote herenkamer, met fauteuils, een open haard, een enorme boekenwand en vele tennisprenten aan de muur, tot en met een KNLTB competitiediploma. In het perscentrum trof men een lange tafel met microfoons aan, met drie ouderwetse schrijfmachines voor de journalisten. Het players restaurant was getypeerd door vier rekken met trofeeën, in totaal zo’n 80 prachtige exemplaren. In de seniorlounge stonden comfortabele zithoekjes en in de players lounge kon je wegzwijmelen in de loungebanken. Het zag er zo perfect uit dat het sommige aanwezigen niet eens was opgevallen dat men te maken had met decorstukken. “Wat grappig dat zo’n hotel nog zulke oude kleedkamers heeft”, hoorde ik iemand zeggen.

De groep van 55 dames werd de kleedkamer binnengeloodst, waar zij op de rekken een op naam gestelde en op maat gesneden gilet aantroffen. Deze gilets had de energieke voorzitter van de feestcommissie Ada de Laive-Bakker in de weken aan het feest voorafgaand laten maken door een Turkse kleermaker. Of alles op tijd klaar zou zijn was de vraag, ook omdat enkele IC-leden er huiverig voor waren hun juiste kledingmaat te geven, waarschijnlijk onder het motto “Feind hört mit”. De stress die Ada heeft gevoeld was hoog, en de Turkse kleermaker heeft vijf nachten niet kunnen slapen, maar wat waren deze gilets mooi. Helder wit met het IC 75 jaar logo aan de buitenkant, en met de kleuren grijs/roze aan de binnenkant, zodat de gilet ook binnenstebuiten gedragen kon worden. Voor de heren in de tweede groep hing dezelfde verrassing klaar. Uit gingen de smokingjasjes en de blazers, uit gingen de prachtige damesomhulsels (schrijver dezes durft het woord jasje niet te gebruiken voor de beeldige toiletjes die de dames om zich heen hadden gedrapeerd), en aan gingen de gilets. De gehele avond zouden de feestgangers een gloed van wit verspreiden over de ruimte. Tot genoegen van de bedenkers van dit feest.

En toen het onderdeel dat logisch voortvloeide nadat het concept van het feest, een Welcome Home Tournament, was vastgesteld: er moest daadwerkelijk een toernooi worden gehouden om zodoende mede te bereiken dat het feest een jumpstart zou krijgen. Natuurlijk was rekening gehouden met de uiteenlopende leeftijden, iedereen moest mee kunnen doen. Daarom werden er spelletjes gedaan als het golfputten met een tennisracket en tennisbal, volleren met real tennisrackets, met zijn vieren pingpongen voor de langste rally, tien rackets op de juiste leeftijdsvolgorde leggen, een racket balanceren, gezeten op een barkruk, tennisbal basketballen en tennisbal kegelen en tenslotte moest een tennisquiz en een limerick gemaakt worden. De teams waren zodanig samengesteld dat de teamleden elkaar niet goed kenden in de hoop dat, als men gezamenlijk aan de slag ging, er een leuke vermenging van alle leden en aanhang zou plaatsvinden, en dat er in één klap een grote gezellig losheid in het feest zou komen. Daar was over nagedacht! En gelukkig slaagde de organisatie in de opzet. Na een aanvankelijk aarzelende start nam het wedstrijdinstinct het over. De teams wierpen zich met grote inzet in de strijd, wat leidde tot het aanvallen van een enkele scheidsrechter, vals spelen, in een buitengewoon goede sfeer. De prijsuitreiking was tot ontzetting van menig zich kampioen wanend IC-lid een farce. Door machinaties, omkoperij en de aanwezigheid van het oudst aanwezige lid Hans van Swol werd het team van Evert Schneider tot winnaar uitgeroepen. Het was de eerste keer, zo zou Mark Koevermans later zeggen, dat hij onder captaincy van Evert iets gewonnen had. Enkele limericks werden voorgelezen. Het bleek dat Paul Haarhuis beschikte over een fikse voorraad schuine limericks, die makkelijk parafraseerbaar waren na de verplichte aanvangsregel “Er was eens een IC-lid”. Ook andere teams bleken vaak aan datgene gedacht te hebben, wat voor menigeen minimaal de op-één-na favoriete hobby betekende. Derhalve leverde het voorlezen van deze gedichtjes grote hilariteit op en een enkel blosje.

Een extra verrassing voor de verzamelde feestganger vormde aansluitend op de prijsuitreiking het optreden van Tineke Schouten met haar “Golfles in Wassenaar” act. Pas na enig piekeren was te achterhalen dat het eigenlijk een prachtig verklede Els Veentjer was die Tineke Schouten imiteerde. Hulde!

De opgebouwde spanning kon zich vervolgens ontladen op de massaal gevulde dansvloer met opzwepende diskjockey. Een tijdlang leek het een normaal feest te gaan worden. En passant kregen de feestgangers een zeer smakelijk buffet aangereikt door in 50’er jaren tenniskleding gehuld bedienend personeel. Alle gerechten waren speciaal voor de gelegenheid in tennisbalvorm bereid tot en met het lamsvlees aan toe. En als nagerecht aardbeien met slagroom, want zo hoort het op Wimbledon, het enige toernooi ter wereld dat zich zou mogen spiegelen aan het Welcome Home Tennis Tournament.

De feestelijkheden werden echter onderbroken door de voorzitter van de club De Lob in ’t Swiepke, een gehucht in het noorden des lands waar je, als je er naartoe was gereden, alweer doorheen was voor je het wist. Vervolgens maakte Peter Scholtz er een dermate briljante sketch van dat menig beroepscabaretier er de vingers bij zou aflikken.

Vele gesprekken met oude bekende stonden op het programma en vele weemoedige herinneringen werden opgehaald.

Een tweetal speeches stond de feestgangers nog te wachten. De jubileumcommissie werd bedankt, en last but not least nam Mark Koevermans het woord om met treffende bewoordingen Jan Siemerink onder grote bijval van de aanwezigen tot erelid te benoemen. Jan, die daar zichtbaar door was geraakt, wist zich te herstellen met een schitterend dankwoord. Hij stelde dit erelidmaatschap des te meer op prijs, omdat hij vanaf nu bij elke vergadering opnieuw welkom zou worden geheten samen met Evert Schneider en Louk Sanders. Het silhouet van Jan werd onder luid gejuich van de aanwezigen gefiguurzaagd door de silhouetknipster van dienst en een supergrote taart met IC-logo werd binnengereden, muzikaal begeleid door het befaamde Queen’s lied “We are the Champions”.

Het bleef nog lang onrustig in Jan Tabak, en zeker aan de blackjacktafel, waar oude Monte Carlo-gangers als Jan Siemerink, Mark Koevermans, Paul Haarhuis en Tom Nijssen hun prijzengeld erdoorheen konden jagen. Enkele diehards werden om half vier ’s nachts uit de bar verwijderd. Bij het ontbijt gingen de gesprekken door alsof ze niet waren opgehouden.

Dit was het eerste conceptfeest van de IC geweest. Hopelijk hebben ook de jongere leden van de IC, die misschien aarzelend waren gegaan omdat ze een lange zit aan twaalf ronde tafels verwachtten, gemerkt dat ook de IC als het gaat om feesten en partijen een vernieuwende aanpak op prijs weet te stellen.

Tenslotte moet één persoon genoemd worden die geen IC-lid is, maar zich belangeloos waanzinnig heeft ingespannen om dit concept te bedenken en tot in de puntjes gestalte te geven. Map Nihom is zijn naam en vergeet die nooit meer als u ooit nog eens iets zeer bijzonders met uw bedrijf wilt organiseren. De man is geniaal.

Theo Bollerman

Eerst inschrijven natuurlijk

[foto’s Rien Hokken]