IC Week 75 jaar

IC Week

1 t/m 12 augustus 2006

Alles was eraan gelegen dat de IC-week tot in de kleinste puntjes georganiseerd was. Gezien de reacties van de buitenlandse deelnemers is Louk Sanders met zijn jubileumcommissie bestaande uit Theo Bollerman, Ada de Laive, Judith Ambags en Hans Adama van Scheltema en alle vrijwilligers daar ruim in geslaagd. Het is een evenement geworden dat moelijk te overtreffen zal zijn. Alle lof die de buitenlandse IC’s hebben toegezwaaid ging gepaard met het bij voorbaat aanbieden van excuses voor een eventueel volgend maal. De grote motor achter dit cum laude resultaat, Louk, was al jarenlang bezig met het aansturen van alle betrokkenen. Portefeuilles waren toebedeeld. De jubileumcommissieleden kregen hun taken, de I.C.T. en het vervoer moesten geregeld worden, feestzalen versierd, onderhandeld met het Kurhaus en Dekker Warmond, een congresorganisatie op poten gezet, de medische ondersteuning geregeld, scheidsrechters en toernooidirecteur benoemd, cadeautjes voor de spelers ingekocht, groepsfoto’s van alle teams gemaakt, entertainment in de vorm van pianist en racketjongleur uit Duitsland gecontracteerd, een social programma voor spelers en apart voor aanhangers georganiseerd, een perschef gevraagd en natuurlijk moest er vreselijk veel geld ingezameld worden middels een ingenieus concept van clinics door toppers. Minimaal een duizendtal e-mails ontsproot uit het brein van de “Grote Roerganger” als het er niet meer waren, vele vergaderingen werden minutieus voorbereid en in de loop der jaren talloze plannetjes gewijzigd.

Om een indruk te geven van de professionaliteit van de vrijwilligers een kleine anekdote. Elke ochtend van de IC-week namen drie dames zitting in het Kurhaus achter de congresdesk: Marijke Kasten, Leonie Douwes Dekker en teamleidster Lucie Douwes Dekker. Deze waren alle drie hard nodig, gezien de dagelijkse hoeveelheid vraagjes, probleempjes en organisatorische handreikingen. Zij deden hun werk zo goed, dat enkele deelnemers meenden met ingehuurde krachten van doen te hebben, en zij werden dan ook incidenteel behandeld als zodanig, wat bij een enkeling niet altijd gepaard ging met een basale vorm van respect. Gelukkig werd zo’n figuur dan gecorrigeerd door zijn eigen teamleden, want overigens was de relatie tussen de gasten en de congresdesk fantastisch.

De enigen met een minder gunstige opinie over de IC-week waren de weergoden. Drie dagen regen. Met vooruitziende blik was de Dekkerhal al besproken, en die moest dan ook intensief benut worden. Tot groot verdriet van de mannelijke Australiërs, die ervan overtuigd waren dat zij op gravel de uiteindelijke winnaars, de USA, zouden hebben geklopt. Nu verloren zij in de halve finale met slechts twee games verschil. In de andere halve finale was Groot-Brittannië de terechte winnaar tegen het Nederlandse team, bestaande uit Michiel Schapers, Joost Wijnhoud, Martin Koek en Huub van Boeckel. De dubbel van Schapers en Van Boeckel had het hele toernooi ouderwets gepresteerd en was ongeslagen gebleven. Maar rampspoed trof het Nederlandse team, toen Huub in zijn enkelspel met de setwinst onder handbereik moest opgeven wegen een kuitblessure. Martin Koek kreeg de ondankbare taak onvoorbereid te moeten invallen, wat hij met verve deel. De Britten waren echter sterker en wonnen verdiend.

Bij de dames een geheel ander verhaal. Een grandioze prestatie werd geleverd door het team van Karin van Essen met daarin Karin Bakkum en Susan Trik, terwijl Judith Ambags door een enkelkwetsuur niet in staat was te spelen, zodat Florentine Schneider haar debuut mocht maken. In de finale versloegen zij de Amerikaanse dames glansrijk. Eerlijk gezegd, ze vernietigden hun tegenstanders compleet en bezorgden de Amerikanen een grote domper op hun 75-jarig bestaan.

Drie avonden werden de gasten vrijgehouden. Allereerst met een openingsbuffet in het Kurhaus, en op de derde avond kreeg men een Amsterdamse grachtentocht met Indisch buffet aangeboden. Een topavond. Aangekomen bij de Stopera, waar men zou opstappen, begon een speciaal voor deze gelegenheid ingehuurd draaiorgel toepasselijke liederen te spelen. Tijdens de plensbui die onverwacht neerkletterde, werd bijvoorbeld “Dancing in the Rain” gespeeld. Een grote verrassing vormde tevens het herhaaldelijk heen en weer varen van een klein bootje met een groot spandoek met de tekst “Welkom IC-leden”. Het waren de zoons van Ada de Laive die dit hadden geregeld. En zo beleefde men een onvergetelijke avond in het altijd weer prachtige centrum van Amsterdam.

Tijdens het slotdiner stonden de aanwezigen nog meer verrassingen te wachten. De grote zaal in het Kurhaus was schitterend aangekleed door het team van Albertine Schneider en Wendy Fok, bijgestaan door enkele kinderen. De toespraken van voorzitter Mark Koevermans en master of ceremonies Evert Schneider waren geestig, maar het flitsend optreden van de racketjongleur met zijn droeve kop maakte toch de meest verpletterende indruk. Deze act werd aangeboden door Henk Goris.

Voor de buitenlandse teams bleek er nog een extra attractie te zijn: samen op de foto met Tom Okker en Betty Stöve. Even deed het fotogebeuren denken aan een bezoek aan Volendam met foto’s in kostuum.

De IC-week was magistraal afgerond en had zich van begin tot eind voltrokken in de echte “IC-spirit” van kameraadschap tussen tennisvrienden van over de hele wereld. Binnen onze IC zal het gezamenlijk tot stand brengen van dit schitterende jubileum ongetwijfeld een stevig fundament gelegd hebben voor nog vele mooie jaren voor onze club.

Theo Bollerman

Hans en Niesje

France

France

Hungary

Hungary

Canada (with guestplayer Mark)

Canada

England

England

Germany

Germany

The Netherlands

The Netherlands

South Africa

South Africa

Switserland

Switserland

USA

USA

Israel