EnBW IC Trophy, Mannheim 5-8 september 2007
Sommige dingen lijken zo ontzettend leuk van veraf, maar worden minder aantrekkelijk naarmate ze dichterbij komen…Als lezer denkt U nu, dat heb ik vaak bij bepaalde personen: “good from far, but far from good”, maar dit keer heeft het betrekking op totaal iets anders. Vorig jaar tijdens ons lustrum werd ik benaderd door de secretaris van de Duitse IC. Hij vertelde me dat in 2007 hun club 40 jaar zou bestaan en een 8 landenwedstrijd zou organiseren, voor de “jongere” generaties. Hij vertelde me ook dat het zou plaatsvinden bij mijn oude club: TK Grun Weiss Mannheim, waar ik 6 jaar Bundesliga heb gespeeld. Nog volledig bezeten en in de euforie van ons eigen lustrum beloofde ik om “natuurlijk” mee te doen…Die avond had ik gelukkig nog wel de gezonde geest om meteen een partner in crime te zoeken. Dit werd Huub van Boeckel, dit op zo’n avond wel in is voor een avontuur, want het is leuk en lijkt nog ver weg…
De eerstvolgende bestuursvergadering werd het wedstrijdformaat bekeken. 8 landen zouden meespelen om de EnBW IC Throphy en 3 teams per land konden er meedoen. Heren 18-40, Heren 40+ en Dames 18-40 en 40+. Totaal zouden we 6 spelers nodig hebben. Het vernieuwende aan deze wedstrijd was, dat ieder voor zich zou spelen in een schema van 8 en per gewonnen wedstrijd punten voor zijn/haar IC/land zou verzamelen. Uiteraard zou het land met de meeste punten de eindoverwinning in de wacht slepen. Een mooie, uitdagende taak voor onze Matchcaptain Hendrik Jan Davids om een sterk team op de been te krijgen. Dit lukte wonder boven wonder redelijk snel en naast Huub van Boeckel en ondergetekende (die voor het eerst in de 40+ (!) zou spelen), werden Suzanne Trik, Karin Bakkum, Joost Wijnhoud en Hendrik Jan Davids gestrikt. Dromend van een mooie Cup reed ik die avond naar huis, dat was echter in mei…
Begin augustus rinkelt mijn mobiele telefoon. Huub van Boeckel, dat is nog eens leuk denk ik. Na wat koetjes en kalfjes, komt Mannheim ter sprake. Het komt toch wel ongelegen, we hebben het zo druk, ik tennis nooit meer, het duurt 4 dagen, kortom wat zijn we stom geweest in 2006. Maar we praten ook over onze 1e dubbel ooit: Davis Cup 1988, Rusland uit. 5 match points in de 5e set en toch nog verliezen. Niet dat we dit willen herhalen, maar het zou toch leuk zijn om weer eens te spelen. We gaan ervoor en nog diezelfde week spreken we af op de Mets. Alsof de tijd heeft stil gestaan, zelfs Ivo Pols loopt er nog rond. Heerlijk trainend op baan 1, krijgen we de smaak weer te pakken. Tot 5 september spelen we ongeveer 3x per week, worden fit, verliezen 10 kilo, slaan weer 3 bespanningen kapot per week en denken in vorm te zijn.
We rijden samen naar Mannheim, hebben spullen bij ons voor 3 weken en zelfs 4 rackets per persoon. Als een verrassing tover ik de complete CD collectie van van Kooten en de Bie te voorschijn, waar we ook in Rusland ’s nachts op onze kamer naar luisterden. Waar blijft de tijd, zucht! Onderweg hebben we druk sms-verkeer met onze teamgenoten en het ziet er naar uit, dat we allemaal op tijd aan zullen komen. Het voelt als weer een beetje thuis komen. We betreden het schitterende complex van TK Grun Weiss Mannheim. 18 buitenbanen, 1 centre court met 5.000 zitplaatsen, 3 binnenbanen, zwembad en nog meer luxe. Snel gaan we naar de trainingsbanen om samen met HJ, Joost, Suzanne en Karin te wennen aan de omstandigheden. Dan roept de officiële opening. De teams worden voorgesteld en naast gastland Duitsland zijn Engeland, Italië, Frankrijk, USA, Luxemburg, Zwitserland aanwezig. De loting laat zien dat het een zeer sterke ontmoeting zal worden. Eigenlijk geeft dit de ware kenmerken en kracht van de IC weer. Spelers als Bates, Gronefeld, Popp (2x), Colombo, Cierro doen mee en dit zijn allemaal voormalige Davis/Fed Cup spelers. Na de nodige speeches aangehoord te hebben, zijn we dan ook maar vroeg (in de ochtend) naar bed gegaan.
De volgende dag blijkt een dag des onheil te zijn voor het Nederlandse team. We zijn vroeg aanwezig om iedereen aan te moedigen. Suzanne verliest ongelukkig van een sterke Italiaanse (die uiteindelijk de finale bereikt), HJ blesseert zich en ook Joost gaat bij een 5-2 stand in zijn voordeel door zijn enkel. 2 opgaven en als dan ook nog Karin zich verstapt (gelukkig wel wint), dan weet onze captain niet meer waar te kijken. Huub en Mark winnen wel hun 1e partijen (niet voor niets zo hard getraind).
Dag 2 ziet er een stuk beter uit. Huub heeft het op zijn h(e)upen en bereikt met zeer goed spel de finale. Ook Karin laat zien in haar leeftijdsklasse tot de absolute top te horen en wint. Mark speelt de “Match of the Day” tegen een oud teamgenootje uit Duitsland. Uiteindelijk na winst met 10-7 in de super tiebreak bereikt ook hij de finale. Geheel verstijfd gaan we als team naar het officiële diner in kasteel Weinheim, waar we veel “wein” tot ons nemen om de spieren te verslappen. Naast 3 single finales, staan we ook nog in 2 dubbelfinales, wat ons in de tussenstand op plaats 4 brengt. Niet slecht gezien alle blessures.
Bij de heren staat de slotdag in het teken van Engeland-Nederland. Mark wordt weggeslagen door Jeremy Bates (doping?) in een wedstrijd die qua sfeer niet onder doet voor een heuse Davis Cup finale. Waar is de IC spirit gebleven? Niet veel later ondergaat Huub bijna eenzelfde lot, maar na een 5-1 achterstand in de 2e set, weet hij er nog een 3e set uit te slepen. De jaren en alcohol tellen dan echter dubbel en de super tiebreak gaat verloren. Ook de afsluitende dubbel weten ze niet te redden. 0 uit 3, alle druk dus bij Karin en Suzanne. Karin kan echter niet spelen vanwege een verslechterde blessure en moet noodgedwongen 2x opgeven. We eindigen derhalve als 4e, wat gezien de omstandigheden maximaal is. De EnBW IC Trophy wordt uiteindelijk gewonnen door Duitsland.
Tijdens het afsluitende diner worden alle prijswinnaars nog eens in de schijnwerpers gezet. Captain Mark bedankt, gesteund op de piano door Huub, de IC van Duitsland voor een perfecte organisatie en spreekt de hoop uit dat deze Cup en wedstrijdopzet een vervolg krijgen met een vergelijkend spelersarsenaal. Dit is volgens hem waar de IC om gaat: het weerzien op de tennisbaan met spelers, waar we vroeger in onze goede tijden ook tegen gestreden hebben.
’s Avonds worden de laatste vermoeienissen op de dansvloer eruit gedanst. Terugrijdend naar Nederland, onder het genot van Youp van ’t Hek, zijn Huub en ik het erover eens: het was niet alleen goed van veraf, maar ook van dichtbij. We hebben heerlijk getennist, veel gelachen en veel vrienden weer gezien sinds lange tijd! Wij hebben ons al weer ingeschreven voor de editie van 2008, wie volgt?! Alle overige uitslagen zijn te vinden op (klik hier:) de Duitse IC website.
Mark Koevermans
